Ter ere van de lancering van deze website haal ik de eerste blog die ik ooit geschreven heb van stal. Geschreven in 2010, en toen al passend in de filosofie van zelfsturing van De Werkwijze. Ik heb er wel een nieuwe gedachte bij, zoals je ziet aan het eind.
"In steeds meer cao’s worden persoonlijke opleidingsbudgetten overeengekomen. Medewerkers kunnen dan beschikken over een bedrag om vrij te besteden aan hun ontwikkeling. Opdat ze zelf de regie kunnen nemen over hun loopbaan en inzetbaarheid.
Werkgevers zie ik hierop nogal verkrampt reageren. Ze proberen een manier te vinden om tóch te kunnen sturen op de besteding van het budget. Want medewerkers zouden eens de verkeerde keuze kunnen maken.
Wat zonde! Al jarenlang de mond vol over de medewerker die regisseur van zijn eigen loopbaan zou moeten zijn. En nou is er een mogelijkheid om dat in daden om te zetten, en nou…
De persoonlijke opleidingsbudgetten zijn een kans om de arbeidsrelatie te vernieuwen. Om mensen zelf verantwoordelijk te laten zijn voor wat ze leren en hoe ze dat willen aanpakken – en hen daarbij wel te faciliteren. Door transparant te zijn over de koers die de organisatie wil varen en de bijbehorende verwachtingen aan medewerkers – en te overleggen over de bijdrage die iemand hieraan kan en wil leveren.
Dat vraagt vertrouwen (van werkgevers) en zelfvertrouwen (van werknemers). En een herziening van het bestaande HR-beleid."
Nadat ik deze blog schreef hoorde ik nog een ander werkgeversbezwaar tegen het persoonlijk opleidingsbudget, namelijk het verlies van schaalvoordelen als medewerkers ieder hun eigen opleiding gaan inkopen. Daartoe introduceer ik graag het concept van 'crowdfunded opleiden': een manier om individuele ontwikkelbudgetten bij elkaar te leggen om een gezamenlijke ontwikkelactiviteit te financieren. In een volgend blog lees je meer hierover.
